Büyükler çocukların süpermenleridir onları korur korlar diye düşünenler aşağıdaki hikayemi okumalarını isterim. Aslında büyükleri koruyan korlayan çocuklardır...

''hayatımın satır arasından tırtıkladığım gerçek bir hikayem''

Bir insanın hayatta en korktuğu şeylerden bir tanesi sevdiklerini kaybetmektir... Bu korku ilk defa çocuk yüreğinizde ayrılık korkusuyla başlar ve anne ve babamızın öleceğinden ve yalnız kalacağınızdan korkarsınız...

Ayrılık korkusu karşınıza baş edemeyeceğiniz bir öcüyü çıkarır Ölümü...

Çocuk yüreğinizle ailenizi gözlem altına alır ve onları hem dualarınız hem de gözlemlerinizle korumaya başlarsınız...

Nasıl mı?

Çocukluğumda tek dayanağım olan Annemi korumaya başladığım o ilk gece annemin Fatiha suresini öğrettiği an olmuştu... Annem Allah'tan ne dileğin varsa önce avuçlarını aç dile ve sonra bu duayı oku demişti... Ve ben her gece yatmadan önce Allah'ım anneme uzun ömür ver dedikten sonra o gün ki ifademle elhamdülillah duasını okurdum...

Sonra o bacak kadar boyumla annemi önce hırsızlardan korumaya başlardım. Çünkü annemi hırsızların kaçıracağını düşünürdüm. Annem beni okul çağına kadar koluna taktığı siyah derili çantası gibi yanında taşırdı... Ve ben Tarkan'ın yanındaki kurt gibi onu kötü bakışlardan korurdum...

İstanbul Beyoğlu'nda çok katlı bir otelde kat temizlikçisi olarak işe başlamıştı.. Her sabah hadi sarı oğlan işe gidiyoruz diyerek bir koluna siyah çantasını, bir koluna beni alır ana oğul işe giderdik.

Köşe başında Üç tekerlekli camekan içinde sıcak, sıcak satılan Karaköy bohçalarından alır otelin üst katında işçiler için ayrılan odada çayla birlikte bohçalarımızı götürürdük.

Sonra annemin giydiği iş elbisesiyle merdiven çilemiz başlardı.

Bu otelin merdivenlerinden hep nefret ediyordum.

Benim ayaklarımın dahi anca sığdığı daracık merdivenler.

Otelde kalan müşteriler asansörü kullanıyordu ama otel yönetimi çalışanların asansörü kullanmasını istemiyordu.

Ve annem o daracık merdivenlerden her gün elli kere inip çıkardı ve ben annemin peşinde olduğum için elli kere o merdivenlerden iner çıkardım. Annem üçüncü katta küveti olan bir odaya beni bırakır hadi soyun bakalım doğru denize diyerek beni odanın su doldurulmuş küvetine bırakır üst katları temizlemeye giderdi. Ben ilk zamanlar küvetin hatırına tamam derdim sonrasında peşinden ayrılmazdım. Çünkü annem o merdivenlerden düşecek diye çok korkardım.

Otelin merdivenleri silindir şeklinde yukarı doğru bükülürken orta kesimdeki tırabzanların yanına sürekli ben geçerdim.

Bir elim ortadaki tırabzanda ve minicik ayaklarım basamaklarında bir iki üç diye sayarak inip çıkardım.

Amacım annemi tırabzanların orta kısmına yaklaştırmamaktı.

Annemse yılmadan orta taraftan yürüme diye sürekli azarlar ve elimden tutar beni merdivenin duvar kenarına alırdı...

Bense azar yeme pahasına inatla tırabzana yaklaşırdım...

Amacım annemi duvar kenarından yürütmekti.

Çünkü merdivenin orta kısmı daraldıkça, daralırken küçük ayaklarım basamaklara anca oluyordu...

Annem benim, ben annemin düşeceğini düşünerek, merdivenlerde hemen her gün annemle kavga ederdim...

Ve bir sabah otele geldiğimizde resepsiyondaki abinin Şükran teyze artık asansörleri kullanabilirsiniz dediğinde yaşasın diye çığlık atmıştım.

Annem hangi dağda kurt öldü dediğinde kurtların neden dağda ölüyor diye düşünürken resepsiyondaki abi dün gece bir komi’nin müşteriye servise çıkarken elindeki tepsiyle merdivenlerden düştüğünü söyleyince annem üzülmüş ben çok sevinmiştim. Sonuçta otelin koca sakallı patronu artık çalışanlar asansörü kullanabilir demişti.

Annem kulağımı azcık çekerken nasihat vermeye başlamıştı.

Bak anne sözünden dışarı çıkmamak gerekiyormuş gördün mü? Ben sana o tırabzana tutunma merdivenden düşersin diyorsam artık çıkmayacaksın merdivenlerden.

Asansöre bindiğimizde, Annemi sıkıştırmaya başlamıştım, Bende sana kaç kere söylemiştim düşersin, düşersin, düşersin, onu niye söylemiyon?

Kimin haklı kimin haksız olduğunu siz karar verin

Ama şunu da unutmayın o beş yaşındaki minicik bedenim ve aklımla rahmetli annemi kendi çapımda o merdivenlerden koruyabilmiştim...