Web Tasarım Ankara

 ''Tiyatro sahnesinde toplu intihar!!!''


Konya'da turnesinde Oyunumuz başarıyla sona erdi.
Lakin turnede hafızlarımıza kazınan Komik ama bir o kadarda trajedi kokan bir anımı paylaşıyorum...
Otuz yıldır sahnedeyim ve ilk defa böyle bir durumla karşılaştım.

Bir adam yaratmak adlı oyunumuzu seyredenler varsa birinci perdenin başlarında Gazete patronu Şerefin, sahneye girdikten sonra Doktor nevzatın

 ''gazete nasıl gidiyor şeref bey'' sözüyle başlayan bir bölüm var bakın işte o sahnede nevzatla şerefin konuşmalarını benim dinlemem gerekiyor. Şerefin konuşmasını bölerek ''çok naziksiniz şeref bey, fakat bu derecesi fazla okuyucunun alakasını tek bir nokta üzerinde tutmamam lazım, dünyada meraka değer dana neler var '' demem gerekiyor...

Ben Şerefle Nevzat konuşurken ben onları dinlemeyip; yanımda bulunan oyuncu arkadaşıma bir önceki sahnede öğrencimiz senanın performansıyla ilgili sahnede yaşanan hatayı onlara çaktırmadan izah ediyordum...

Mansur’a sıkıntıyı anlatırken Şerefle nevzatın konuşmasının bittiğini fark ettim ve geri döndüm onlara baktım...

Oyuncu arkadaşlarımın hemen hepsi tıpkı benim gibi sahnede bana bakıyorlardı ve ben şüpheye düşerek onların neden bana baktığını hatırlamaya çalışıyordum. Yanımda bulunan Mansur’un yüzüne baktığımda gözlerine perde inmişti sanki, yanımdaydı ama yanımda değildi…

Ortada ters giden bir şey vardı birimizden biri repliğini unutmuştu ve kim neyi unuttuğunu bilmiyordu…

Bu anlattıklarım hep topu iki ya da üç saniyelik bir telaştı ve kim konuşacak, sıra kimdeydi bekleyişinde oyuncular renkten renge giriyordu…

Sahnede en usta oyuncunun bile başına gelen sessiz ölüm vakası olan teknik adıyla ''trak'' genellikle bir oyuncunun başına gelir ve sahne yoldaşları onun unuttuğu cümleyi çaktırmadan cümle içinde hatırlatarak oyuncuyu ölüm halinden çıkarırlar…

Bu bir nevi oyuncu için sahnede cankurtaran simidi gibi bir şeydir…

Ama sahnede bulunan tüm oyunculara aynı anda topluca trak gelmesi olacak iş değildi…

Ben bir şey unuttuğumun farkındayım ve argo tabirle mal gibi bakıyordum ama diğer oyuncularda bana eşlik ediyordu ve hemen hepsinin mimiğinde eyvah sanırım ben unuttum duruşu vardı…

Birileri bir şey unuttu ama kim neyi nerde nasıl unuttu bilemiyordu… Yani anlayacağınız o durumda kim öküz kim tren belli değildi… Sonrasında aklıma ilk gelen repliğimi ortaya attım ve karşımdaki arkadaştan normal cevap geldi ve oyun normal seyrine dönmüştü ve herkes sözcüklerini normal şekilde akıtıyordu…

Ama ters giden bir şey vardı ve herkes söyledikleri sözcüklerin doğru olup olmadığını bulmaya çalışıyordu ve söylerken doğru cümle bumuydu ya hu biz nereyi atladık bakışı vardı…

Yani anlayacağınız çok sık olmasa da bazen sahnede böyle Toplu intihar oluyor ve o gün bize rast gelmişti…

Bu durum sahnelerde çok sık olmazdı, olsa da bizim gibi profesyonel oyuncular durumu bir şekilde kurtarır ve kurtarmıştık… Perde bitti kulise döndük ve ben dahil herkeste bir suçluluk duygusu vardı ve süt dökmüş kedi gibi kuyruklarımızı apış aramıza almış malumat almaya çalışıyorduk…

Sonrasında oyun metni geldi ve sayfayı okuyunca suçlu ortaya çıkmıştı ve o kişi ne yazık ki bendim…

Hayatım boyunca unutmayacağım bir hatanın aklıma kazınan sahnesinde baş aktör bendim ve na yazık ki birbirine anlamsızca bakanlar korosunda orkestra şefiydim.

Ve öğrencilerine sahne hatayı kaldırmaz aman dikkatli olun ve disiplini elden bırakmayın diye ol gösteren rehper elindeki çubuğu düşürdüğünden habersiz sahnedeki koroyu yönetiyordum…

 
Yorumlar


Tiyatro sahnesinde toplu intihar!!!
 
Senelerdir aynı oyunu kaç yüz kere oynadınız Sn Hocam buda tiyatronuza ve size küçükte olsa bir nazarlık olsun. Sevgiler.😊Tarih: 30.12.2017 Yazar: Med Ine